تاریخچه آرایش کردن

تاریخچه آرایش کردن

              مجموع :ارایش چشم

آرايش کردن از زمان هاي بسيار قديم مخصوصا زماني که مردم با دارو آشنا شدند، بين خانمها و آقايان متداول بوده و آنها با علاقه فراواني براي زيباتر نشان دادن صورتشان ميکوشيدند.

مطالعه تاريخ باستان به ما ثابت ميکند که در دوران ماقبل تاريخ نيز مردان و زنان به بهتر نشان دادن ظاهر خود علاقه مند بودند. نوع آرايش و وسايل آرايشي که در يک فرهنگ و مليت براي زيباتر و جذابتر نشان دادن به کار ميرود ممکن است در فرهنگ ديگر کاملا مردود باشد، اما اکثر مردم از تغيير در مد لباس، مو و آرايش صورت لذت ميبرند.

تاريخ شروع آرايش کلا به مصريان قديم ميرسد. آنها براي مراسم مذهبي از عطريات و مواد آرايشي استفاده ميکردند و حمامهاي مخصوص براي خوشبو کردن پوست بدن ميگرفتند، به نظافت و پاکيزگي اهميت ميدادند و بعد از حمام از مواد خوشبوکننده و روغني براي نرم نگه داشتن پوستشان استفاده ميکردند. شانه و آيينه به عنوان اولين لوازم آرايشي مورد علاقه همه خانمها و آقايان بود. کلئوپاترا، ملکه مصر، مواد آرايش و عطر را عاشقانه براي پوست و مو و بدن خود استفاده ميکرده است.

اگر ما پيشرفت و تغييرات در مد و زيبايي را از زمان اجدادمان تا حالا دنبال کنيم، شايد به تمام آن تغييرات پي ببريم.

آثار به جا مانده از اجداد به ما نشان ميدهد که مواد رنگي براي رنگ کردن مو، ناخن و پوست به گار ميرفته و خالکوبي نيز در آن زمان وجود داشته و مرسوم بوده است. مواد رنگي و آرايش از ريشه درختان، برگ و کلا مواد گياهي و معدني تهيه ميگرديد. مصلا پودر به نام کوهل شبيه سرمه در زمان مصريا قديم براي شفافتر و بزرگتر نشان دادن چشمها مصرف ميشد. دوده چراغ را به ابرو ميزدند و از اکسيد آهن براي تهيه سرخاب جهت آرايش صورت استفاده ميکردند.

يونانيها از سال 460 ميلادي با علاقه فراوان عطريات و مواد آرايشي ميساختند و براي مراسم مذهبي و استفاده شخصي و حتي گاهي به عنوان دارو استفاده ميکردند.خانمهاي يوناني از موادي به نام ورميليون براي آرايش صورت استفاده ميکردند که به رنگ قرمز روشن بود و از ترکيب نمکهاي جيوه در ساخت آن استفاده ميشد.

خانمهاي رومي مخلوطي از گچ و سرب را به صورت ميزدند تا آن را سفيدتر کنند، همچنين با رنگهاي گياهي گونه ها و لبهايشان را سرخ ميکردندو از مخلوط ذرت، شير و آرد ماسکهايي براي صورت تهيه ميکردند که آن را با کره نيز مخلوط مينمودند. روميها هم مانند يونانيها و مصريها حمام و نظافت را باور داشتند و خانمها در موقع حمام از شير و شراب استفاده مينومدند. حمامهاي رومي معمولا عمومي بود با قسمتهاي جداگانه براي خانمها و آقايان. مردان رومي نيز از عطريات و روغن براي خوشبو کردن پوست و نرم نگه داشتن آن بعد از حمام استفاده ميکردند. شعرهاي يوناني زيادي درباره نظافت، زيبايي مو و پوست و ناخن سروده شده است و نقاشيهاي بسياري بيانگر اهميت آن است.

آسياييها، به خصوص چينيها، تاريخچه بسيار دوري در مورد سلامتي دارند و آراستگي را يک هنر به حساب مي آورند، مخصوصا بين افرادي که امکان استفاده از لوازم آرايش مختلف و لباسهاي متنوع را داشتند. در ژاپن آرايش گيشاها خيره کننده بود و هنوز هم يک هنر باارزش به شمار مي آيد.

ايرانيان نيز همانگونه که تاريخ و شواهد نشان ميدهد،پيرو مد و آراستگي مو و صورت و لباس بودند.

افريقايي هاتحول بزرگي در آرايش مو و طراحي لباسهاي مخصوص به وجود آوردند. آنها داروهاي بسياري از گياهان و مواد او.ليه که در اطراف خود داشتند تهيه ميکردند. همچنين از رنگهاي زيادي براي آرايش صورت خود استفاده ميکردند که بعضي از انواع مدل مو و لباس آنها هنوز هم رايج است.

در قرون وسطي بيشتر مواد رنگي روي گونه ها و لبها زده ميشد. چشمها فقط با سرمه آرايش ميشدند. مواد آرايشي و داروها از هم جدا نبودند ولي در اواخر قرن شانزدهم تقريبا از هم تفکيک شدند. اين دوره بين کلاسيک و رنسانس بود، زماني که مذهب نقش مهمي در زندگي و عقايد و رفتار اجتماعي مردم داشت. حمام روزانه متداول نبود ولي عطر و موادخوشبوکننده زيادي مصرف ميشد.

در عصر رنسانس نقاشيهاي کلاسيک و نوشته ها نشان ميدهند که چقدر آراستگي ظاهر بين مردم متداول بوده است. يکي از غيرعاديترين مدها تراشيدن ابروها و خط مو در پيشاني بود و معتقد بودند که ابروي تراشيده چهره بسيار باهوش و متفکري به زن ميدهد.

در زمان اليزابت اول (1558 تا 1603 ميلادي) ماسکهاي صورت متداول شدند. در اين دوره ماسکهايي از ترکيب پودر پوست تخم مرغ، زاج سفيد، بوراکس، بادام، تخم خشخاش، شير، شراب، کره، ميوه و سبزيحات ساخته ميشد. گونه و لبها آرايش ميشدند ولي آرايش چشمها بسيار کم رنگ بود.

ماري آنتوانت (1755 تا 1793 ميلادي) ملکه فرانسه و اکثر خانمهاي مرفه فرانسوي حمام توت فرنگي و شير ميگرفتند. لبها و گونه ها شديدا با رنگهاي صورتي و نارنجي آرايش ميشدند. به ابروها فرم داده مشد ولي از سايه چشم زياد استفاده نميشد و پودرهاي خوشبو براي صورت استفاده ميکردند. اين دوره به دوره افراط و زياده روي در آرايش معروف است.

در زمان ويکتوريا، ملکه انگليس، آرايش صورت جذابيت خود را از دست داد. خانمها بسيار ساده و بدون رنگ بودند و معروف است که زنان گونهاي خود را نيشگون گرفتن و لباهايشان را با گاز گرفتن سرخ ميکردند. ماسکهايي از ترکيب عسل، تخم مرغ، شير، ميوه و سبزيجات و روغن هاي مختلف ساخته ميشد. اين دوره يکي از سختترين و محدودکننده ترين دوران تاريخ آرايش به حساب مي آيد.

در سالهاي 1920 انقلابي در کارخانه هاي لوازم آرايش به وجود آمد و سايه هاي رنگارنگ براي چشم ها، رژگونه و رژ لبهاي متنوعي ساخته شد. کرمها و لوسيونهاي گوناگون براي پوست و شامپوهاي نرم کننده و تقويتي مو به بازار آمد. در سالهاي 1950 و 1960 مدهاي اروپايي بيشتر کشورها را تحت الشعاع قرار دادند، مواد پاک کننده پوست، کرمها لوسيون ها و نرم کننده هاو لوازم آرايش متنوعي وارد بازار شدند. ابروهاي پهن مد شد، خط چشم نيز پهن مشخص بود، گونه ها و لبها رنگملايم داشتند. در اواخر 1960، آرايش ترميمي و تکميلي متداتول شدو باز هم ابروها باريک شدند.

از سالهاي 1970 به بعد کارخانه ها رنگهاي متفاوتي براي آرايش روز و شب ومواد و لوازم آرايش براي زيبايي، سلامتي و پاکيزگي پوست و مو ارائه کردند و خانمها بيشتر و بيشتر جذب اين مواد شدند.

منبع : بیتوته